A Sunny Place For Shady People

Elf jaar geleden werd Poentje Castro in zijn tuin van dichtbij doodgeschoten. Het heeft elf jaar geduurd voordat verdachten in deze zaak werden opgepakt. Doorgaans worden op Aruba moordverdachten redelijk snel opgepakt. Het is een kleine gemeenschap en de lijnen zijn kort en vrij snel te trekken. Op een kleine rots drogen de schuilplaatsen heel snel op. Maar het duurde elf hele jaren voordat de bijl viel in deze zaak. Dat de dader (en eventuele opdrachtgever) het konden presteren om zo lang niet gevonden te worden suggereert iets sinisters, te meer wanneer wordt gefluisterd dat de autoriteiten al langer wisten hoe het in elkaar stak, maar toch besloten werd om niet op te treden in deze zaak die diepe sporen naliet. Want met de schokkende dood van Poentje Castro verloren we een deel van onze vrijheid. Als zo iemand op zo’n manier en dan zonder consequentie van het leven beroofd kon worden, dan had de onderwereld en niet justitie het laatste woord en was eigenlijk niemand meer veilig om zaken als crimineel gedrag, drugshandel of andere misstanden, tot aan omkoping en corruptie in zaken als Ibis, Avestruz en Flamingo dieper te onderzoeken of in detail aan te kaarten.

Aan de hand van die onderhuids gebrachte angst en door de beperkt gehouden middelen van het Openbaar Ministerie kon de Baho Mundo floreren op Aruba in het afgelopen decennium. Drugstransporten, mensenhandel, witwassen via vastgoed en bedrijven, het gebeurt allemaal en vaak op grote schaal. Boten spoelen aan met drugs, wapens en mensen maar degenen die hier aan land eraan verdienen lopen rond als halve celebrities en worden hoogstens in de gaten gehouden door de politie die zelf ook te kampen heeft met de nodige rotte appels. Het kwaad is tot diep in alle lagen van de maatschappij gesijpeld en je vraagt je af wie eigenlijk de baas is. In de goede buurten, de kantoren van de ambtenarij en in de partijhuizen wanen mensen zich gangsters en proberen ze zichzelf te beschermen met santeria, terwijl de straten worden overspoeld met wapens en jonge mensen elkaar door het hoofd schieten om niets. Misschien moet het onderschrift van onze nummerplaten herschreven worden van ‘One Happy Island’ naar ‘A Sunny Place For Shady People’. Klagen en signaleren mag, maar schreeuw niet te hard en prik niet te diep want je weet nooit wat kan gebeuren. Voor je het weet jaagt iemand een kogellager door je huiskamer.

Wat er met Rona Coster en de familie Van Veen is gebeurd is schokkend, maar nog schokkender zijn de lauwe, bange reacties en het totale gebrek aan een discussie over hoe het zover is gekomen. Ik kan er niet over uit dat mensen die een mening hebben, in dit geval over de overlast en schade aan het milieu die utv’s en atv’s aan het milieu toebrengen, worden geïntimideerd met letterlijke aanslagen op hun leven en eigendommen. En alsof dat niet genoeg is worden ze ook nog eens doodgezwegen door media die al enige tijd directe pleitbezorger zijn van utv/atv-uitbaters als Aruba Offroad Foundation-voorzitter George Vieira die, in plaats van zijn bezorgdheid te uiten en de aanslagen te veroordelen, doodleuk aangeeft dat Rona Coster wel meer vijanden heeft. Hoe van de pot gerukt en failliet als mens ben je dan? Het breekt mijn hart om Rona op de radio te horen samen met haar vriendin Jacky Suttle en dat ze de zaak duidelijk proberen te downplayen en kort te houden, terwijl iedereen weet dat zij normaal gesproken onverschrokken van zich zouden hebben laten horen. Maar als dat voor onze vrienden te pijnlijk is, dan is het aan ons allemaal om het voor en namens hen te doen. Het is juist nu dat heel erg hard en onophoudelijk geschreeuwd moet worden dat dit soort acties niet acceptabel zijn en eisen dat de daders kost wat kost worden gepakt. Ongeacht wie ze mogen zijn. Een sussend telefoontje van de vertrekkende minister en medeleven van de premier zijn niet genoeg. Extra agenten in de buurt zijn niet genoeg. Als we dit soort aanslagen nu tolereren, dan kunnen we nooit meer terug. Harde, snelle actie is het minimaal vereiste en succes is het enige acceptabele resultaat. En zoals ik hierboven al aangaf: Aruba is een kleine gemeenschap en hier drogen de schuilplaatsen heel snel op. Makkie dus. Toch?