Afscheid van de Oude Dame

Als je een trouwe lezer bent geweest van deze column in de Amigoe, dan heb je inmiddels gemerkt dat het al enige tijd niet meer daar verschijnt en wie hier de column leest zal al een paar weken met smart hebben moeten wachten op een teken van leven.

Allereerst aan mijn Amigoe-lezers moet ik vertellen dat Den Cayente na bijna negen onafgebroken jaren definitief niet meer daar te lezen zal zijn. De overname van de krant door een lokale ondernemer, van wie inmiddels duidelijk is dat hij totaal geen ervaring of affiniteit heeft met goede journalistiek, heeft geleid tot een afbraak van de kwaliteit die jullie ongetwijfeld ook wel zullen hebben gemerkt.

Het is ronduit pijnlijk om te zien hoe meer dan 60 jaar van de beste journalistiek op het eiland op deze manier feitelijk eindigt. De reputatie van ‘meest invloedrijke krant van Aruba’, waarmee momenteel wordt gepronkt en die decennia lang door generaties van journalisten was opgebouwd, wordt nu in rap tempo verkwanseld. Dat zeg ik niet graag en ook niet zomaar. En ik ben helaas ook lang niet de enige die het constateert. Lezers appen me – door het tijdsverschil ook nog eens midden in de nacht - dat de krant in korte tijd flink achteruit is gegaan. Zo lijkt van enige eindredactie geen sprake meer gezien het gebrek aan bewaking op de integriteit van artikelen, die bovendien bol staan van de kromme zinnen.

En dan heb ik het niet over pijnlijke vergissingen zoals die van afgelopen week. Dat je een keer niet het verschil weet tussen de oude en de jonge Ernesto Rosenstand is lullig, maar het kan iedereen overkomen en het is met een paar meter door het stof gaan wel te verhelpen. Maar wanneer je schrikbarend snel journalistieke basisprincipes als hoor en wederhoor laat vallen omwille van persoonlijke denkbeelden, en wanneer je jouw directe familiebanden met politici op de pagina’s van de krant laat gelden, dan heb je een structureel probleem waar zelfs een merknaam en een historie zoals die van Amigoe op termijn niet meer tegenop kan.

Mijn zorgen rond het gepubliceerde interview met HOH-directeur Vroegop heb ik bij de nieuwe eigenaar – op zijn verzoek – uitgebreid aangekaart na erover te hebben gepost op sociale media. Dit werd mij echter niet in dank afgenomen en dat leidde tot het abrupt afbreken van de samenwerking en grappig genoeg ook de mededeling dat ik geen factuur hoef in te sturen voor de columns van de afgelopen vijf maanden omdat Amigoe deze toch niet zal uitbetalen. Nou gaat dit schrijven niet om dat geld. Ik ga er namelijk vanuit dat die betaling linksom of rechtsom uiteindelijk toch wel plaats zal vinden, of hij het nou leuk vindt of niet. Ik noem dit incident echter omdat het mij hier gaat om de mentaliteit die hier duidelijk wordt getoond. Een mentaliteit die niet openstaat voor kritiek en die meer waarde hecht aan de reuring die een artikel dat aan alle kanten rammelt teweeg heeft gebracht dan aan deugdelijke journalistiek. Een mentaliteit die geen waardering heeft voor getoonde arbeid die ook in de afgelopen moeilijke maanden de krant mede op de been heeft gehouden.

Ja, ik hoor je vragen: “Waar bemoei je je nou mee? Je werkt daar toch niet meer.” Nu was het zo dat Den Cayente ook na mijn vertrek uit Aruba en na de overname voor enige tijd in de Amigoe zou blijven verschijnen. Dan is voor mij belangrijk dat de kwaliteit van het medium waarin mijn column verschijnt hoog blijft. Maar nog belangrijker - voor mij althans - is dat ik dik 12 jaar betrokken ben geweest bij de Amigoe. Ik en mijn collega’s die inmiddels ook weg zijn hebben daar nog amper opgedroogde liters bloed, zweet en tranen op die vloer liggen en ik heb zelf ook een deel van mijn fysieke en mentale gezondheid opgeofferd om elke dag weer niet alleen die deadline te halen, maar ook nog eens samen met fantastische (en soms ook minder fantastische) mensen elke dag weer de – met afstand - beste krant van het eiland te maken. Ik denk dat ik daar best een keer onbescheiden over mag zijn en ook – al is het voor deze enkele laatste keer - het een en ander met enig relatief gezag mag zeggen.

Vergis je echter niet, Amigoe was veel groter en veel meer dan de bijdragen die wij hebben gemaakt. Daar mogen werken was, ondanks alle drama en interne gerommel, meer dan een halve eeuw lang een eer. Dit was the newspaper of record waarmee werd gezwaaid in de Staten en de enige lokale publicatie die ook in Den Haag werd gelezen. De Amigoe waar ik voor schreef was de enige krant die af en toe het verschil kon maken en sowieso altijd onafhankelijk was. In een branche vol tikgeiten voor wie het copy-pasten van persberichten volstond om de pagina’s te vullen waren wij het team voor wie dat persbericht altijd slechts het begin was van een verhaal. Ons team ging waar mogelijk altijd een stap verder, graafde altijd dieper, was voor geen prijs te koop en voor niemand bang en wij hanteerden zonder uitzondering maatstaven die andere redacties lieten liggen. Daar waren we trots op en dat ben ik nog steeds.

Maar de Amigoe waar ik voor werkte bestaat nu niet meer en komt ook nooit meer terug. Ik ga jou nu het geheim achter ons succes verklappen. De reden waarom wij zo vrij konden opereren en schijt hadden aan politici en zakenlui die af en toe kwamen klagen en dreigen wanneer een artikel hen niet beviel – of het nou ging over een partijcongres van AVP of de kwaliteit van het beleg van Superfood – was juist omdat de eigenaar van de krant niet op Aruba was en bovendien nauwelijks geïnteresseerd was in wat we deden, zolang het benodigde deel van de advertentieinkomsten maar bleven binnenkomen op hun rekening.

Die desinteresse had absoluut een schadelijke kant. Er werd nauwelijks geïnvesteerd en we hebben allerlei directeuren zien komen en gaan. De een roofde de tent leeg, maar daar werd geen aangifte tegen gedaan. De andere zat er vooral om te modelleren op societyfeestjes en voerde geen klap uit. Tenslotte mocht de financieel medewerker directeur worden, maar die zette haar halve familie op de payroll en startte halfgare zijpublicaties die uiteindelijk niets opleverden. Maar net zij was de beste van allemaal, want zij deed tenminste nog elke dag haar best om er wat van te kunnen maken. Allemaal onder de halfwakkere ogen van een eigenaar op Curaçao die ons vooral als makkelijke cashcow zag en verder geen vinger uitstak. Maar juist die desinteresse maakte onze redactie uniek en autonoom binnen een gemeenschap waarin iedereen elkaar kent en onder druk zet. Had je een probleem, dan werd je doorverwezen naar Curaçao, waar men gelukkig steevast betere dingen te doen had dan klachten vanuit Aruba in behandeling te nemen. Bijkomstigheid van deze autonomie was dat we ongestoord konden werken. En juist omdat we dit als een voorrecht zagen, als zodanig bewaakten en dus extra zorgvuldig te werk gingen werd Amigoe de krant met autoriteit op het eiland.

Nu de krant in lokale handen is gevallen is dat spel natuurlijk helemaal anders geworden. Juist nu zou een leiding nodig zijn met een rechte rug, kennis van zaken en genoeg integriteit om die autonomie zoveel mogelijk te kunnen waarborgen en de belangen die ongetwijfeld een bepaalde rol gaan spelen het hoofd te bieden. Het moge duidelijk zijn dat dit dus niet het geval is en dat is jammer. Want nu de onafhankelijkheid van de pers op Aruba onder druk is komen te staan, onder meer door de huidige regering aangekondigde plannen voor een repressieve mediawet, is de sterke, sobere stem van de Oude Dame harder dan ooit nodig. Maar het ziet ernaar uit de Oude Dame waar we zoveel van hielden de pandemie helaas niet heeft overleefd. Den Cayente is na een korte winterslaap daarentegen nog altijd wel springlevend en zal voortaan ieder weekend op deze site vers uit de oven blijven rollen.

RIP Amigoe.

Mij hoor je er niet meer over.

Ik hef mijn glas voor Jos van der Schoot, Djispie Franken, Sharina Henriquez, Melissa Stamper, Bobby Spier, Alex Laclé, Grecia Willems, de rest van mijn collega’s, colebras en de échte sales-tijgerinnen Zulma en Zuleika. Het waren mooie tijden, maar…