Als twee honden aan een been

Onlangs was het weer raak tussen de handhavingsdiensten en de hondenstichtingen. De politie en het Bureau City Inspector ontruimden de woning van een alleenstaande bejaarde die een stuk of twintig straathonden verzorgde. De stichtingen hadden al contact met haar en waren bezig met een plan om haar te helpen en een aantal honden daar weg te halen. De handhavers kwamen echter met pers op sleeptouw naar de woning en traden met harde hand op. Alle honden gingen naar de killcage in Wayaca en basta. Meer dan twintig honden in een woning is inderdaad erg veel en zeker in het geval van een alleenstaande bejaarde. Actie was zeker geboden, maar de manier waarop dit gebeurde toont aan dat er sprake is van totaal wantrouwen en miscommunicatie tussen instanties. Hadden ze wel goed samengewerkt, dan waren de vrouw en haar honden beter gediend. Maar dit probleem heeft al een hele lange staart. En die begint bij de Ley di Cacho.

De hondenwet, opgesteld zoals die is, laat namelijk weinig ruimte voor de aanpak die de stichtingen voorstaan. Die aanpak is gericht op het castreren en steriliseren van zoveel mogelijk dieren, om deze vervolgens weer los te laten zodat ze hun leven kunnen leiden tot ze ziek of doodgereden worden, wat op zich al snel genoeg gebeurt. In de tussentijd worden zoveel mogelijk honden voor adoptie in het buitenland gered. Al met al zou het probleem op de lange termijn beheersbaar worden met als voordeel dat de honden van het begin tot het eind humaan worden behandeld door mensen. De hondenwet daarentegen legt de nadruk op het zo snel mogelijk weghalen van loslopende honden uit het straatbeeld. Dat is een van de hoofddoelen en het welzijn van de straathonden lijkt daar in dat licht uiteindelijk ondergeschikt aan te zijn. Voor honden die geen eigenaar hebben en loslopen leiden alle wegen naar de Centro di Control di Cachonan, voorheen de killcage. Daar kunnen honden worden opgehaald door hun eigenaar of een stichting, maar duurt het te lang dan volgt de dood. Daaromheen zijn er allerlei regels die zij het direct of indirect moeilijk maken voor straathonden, ook zij die al zijn geholpen, om op straat te blijven. Omwonenden die ze uit hun straat willen hebben hoeven maar een belletje te plegen en de Unidad komt al langs om de honden op te pakken. Eigenlijk is de hondenwet ten voeten uit nogal in dienst van de toeristische industrie en de verbetering van ‘het product Aruba’. Een echt humane aanpak van het probleem zit er niet echt in en de tegenstelling van prioriteiten tussen de handhavers en de stichtingen is eigenlijk de belangrijkste reden waarom er tot op de dag van vandaag geen structurele oplossingen kunnen worden geformuleerd voor het hondenprobleem op Aruba.

Want hoe je het ook bekijkt, het is en blijft een probleem. Er zijn gewoon teveel honden en teveel van die honden hebben een miserabel leven en sterven een rottige dood op straat. Maar we komen niet tot een oplossing zolang de overheid en de stichtingen elkaar niet tegemoetkomen. Beide staan nu te vaak lijnrecht tegenover elkaar, terwijl de echte oplossing – zoals zo vaak het geval is – ergens in het midden ligt van beide aanpakken. Maar hoog opgelopen emoties, ego’s en politiek voeren al enige tijd de boventoon en in de tussentijd wordt er niks gedaan. En dat terwijl beide partijen elkaar nodig hebben om dit werk te kunnen doen en er wel degelijk punten zijn die met elkaar overeenkomen.

Beide partijen zien in dat de wortel van dit probleem de mentaliteit bij een groot deel van onze bevolking ligt. Er is een gebrek aan bewustzijn en opvoeding met als gevolg dat dieren en hun welzijn simpelweg niet worden gerespecteerd. Honden worden hier alleen maar gezien als statussymbolen, huisbewakers, bronnen van inkomsten of als ongedierte. Niet als wezens met gevoel die als zodanig beschermd en gerespecteerd dienen te worden. Hier op Aruba is de huisdiercultuur beperkt. Het idee van wetgeving waarin staat aangegeven dat je hond gewoon in je tuin moet blijven, goed beschut en verzorgd dient te worden en niet de hele dag aan een ketting moet liggen maakt mensen oprecht kwaad. Over een mogelijke hondenbelasting en het aan banden leggen van fokken en gevechten moet je al helemaal niet beginnen. Het is dan ook niet voor niets dat een oudere vrouw die hulpbehoevend is meer dan twintig honden in haar tuin heeft. Niemand kan twintig honden houden en verzorgen, laat staan zo iemand en daarom is het ook nodig dat er iets wordt gedaan. Luna Foundation, Criollo Trappers en de andere stichtingen probeerden het op hun manier. Het Bureau City Inspector kwam aanzetten en trad op. Beide partijen gingen langs elkaar heen en ik vraag me af of het vrouwtje er zelf beter van is geworden inmiddels. Genoeg van dit. Echt leiderschap is vereist hier. De hondenwet moet op de schop en beide kanten moeten water bij de wijn doen zodat uiteindelijk samen en met vertrouwen in elkaar deze problematiek kan worden aangepakt. We zijn het aan onze honden, ons land en elkaar verschuldigd.