Aruba ta di nos

Nu Aruba heeft getekend (daar kom ik deze week nog op terug), wil ik toch even teruggrijpen naar dit verhaal van vorige week. Laat me voorop stellen dat Jan de Ruijter en Michael Williams hun geloofwaardigheid al lichtjaren geleden hebben verloren. Het zijn clowns in een circus dat in 2020 alleen maar bizarder is geworden en alleen maar erger gaat worden in het nieuwe jaar. Als Peppie en Kokkie zaten ze samen een persconferentie te houden voor de deur van het advocatenkantoor van de vader van premier Wever-Croes. Ze hadden er duidelijk zin in en scholden iedereen uit voor corrupt en rat en nog een paar dingen. Het is altijd grappig om te zien dat juist degenen die eerst het hardst klapten en meeliepen plots de meest giftige tongen hebben. Het was niet eens zo lang geleden dat De Ruijter, inmiddels ver genoeg in zijn pensioenjaren om beter te weten, contractant was bij het ministerie van Onderwijs. Toen ook dat verkeerd voor hem afliep en hij uiteindelijk weer werkloos werd was het eiland te klein. Voor dorpsgek Michael Williams geldt een vergelijkbaar verhaal. De man van twaalf ambachten en dertien hilarische ongelukken was nog niet eens zo lang geleden op bezoek bij minister Romero samen met een of andere Indiase investeerder waar bij een Google-search al meerdere red flags omhoogschoten. Romero is natuurlijk ook niet de slimste, maar zelfs hij trapte er niet in en we hoorden daarna niks meer van die kwibus, net als dat we niks meer hoorden van die investeerders voor de raffinaderij waarover Williams elke middag op de radio de oren van Johnny Habibe vol schreeuwde. Onherroepelijk volgde de verbittering. Deuren waren blijkbaar gesloten, beloftes werden niet meer ingelost. Ik kan me voorstellen dat bij verschillende telefoontjes en voice-apps gekrijs als van een in zijn rode bips geschopte baviaan klonk: “Vergeet niet dat ik jullie aan de macht heb geholpen.” Klik. Tuut, tuut, tuut…

Het zijn en blijven tragische figuren. Mannen voor wie verongelijktheid en in goedkope woede omgezet verdriet de enige brandstof is, hun enige redenen om alsnog op te staan elke ochtend. Ooit hadden ze vast wel meer te geven, maar hun harten zijn taai geworden en hun huid gevoelloos van alle klappen en vernederingen die ze hebben moeten doorstaan. En ook al zouden hun aantijgingen waar zijn, wat heel goed zou kunnen, dan nog zijn ze zo ver heen in hun verongelijktheid dat niemand hen nog serieus neemt. Het zijn vleesgeworden clou’s van dezelfde oude grap die allang niet meer grappig is. En daar wordt dus ook dankbaar gebruik van gemaakt. Want aan het einde van de dag zijn Jan de Ruijter en Michael Williams door hun buitenissigheden en zwaktes makkelijke obstakels geworden voor degenen die zij aan de kaak willen stellen. Toen een secretaresse van het advocatenkantoor midden in hun persconferentie naar hen toe stapte en De Ruijter vriendelijk attendeerde op zijn bij hen nog openstaande schuld en niet schroomde om het bedrag te noemen, had niemand het over hoe onethisch en laakbaar die schending van cliëntprivacy was. Nope, het was hilarisch. Het was de virale doodsteek, de ultieme schoolpleinstunt. Niemand die het meer over de aantijgingen heeft. Game over.

Maar laten we het even over de aantijgingen van Fundacion Nos Ta Aruba hebben. Zij zeggen audio te hebben gehoord waarin premier Wever-Croes druk zou uitoefenen op RED-leider Ricardo Croes om te stemmen voor de Serlimar-wet. Een kwaaie Ricardo Croes zou dit blijkbaar op een moment waarop hij uit de regering wilde stappen aan hen laten horen. Toen ik Croes hier gisteren naar vroeg ontkende hij dit echter stellig. Maar wat hij niet ontkende was de authenticiteit van die ene andere audio, waarin iemand – De Ruijter en Williams riepen eerst dat het de zoon van de premier was, maar krabbelden terug en zeiden dat het een neef moest zijn – blijkbaar handel zou worden gedreven met vergunningen en huurgronden voor de teelt van medicinale cannabis. Daar heeft Croes in de Staten ook openlijk aan de premier vragen over gesteld. Dat audiofragment is niet openbaar gemaakt en voor hetzelfde geld heeft het niet genoeg om het lijf om er daadwerkelijk iets mee te doen behalve propaganda. Maar het maakt wel benieuwd en het is een nieuwe aantijging op een groeiende lijst die een beeld schetst van een netwerk van nepotisme en vriendjespolitiek, wat niet nieuw is. En los van of de wilde aantijgingen van Fundacion Nos Ta Aruba, los van die twee oude clowns, los van de audiofragmenten die wellicht nooit openbaar zullen worden gemaakt, los van de roddels op WhatsApp en anonieme accounts op Facebook, los van dat allemaal, zijn er de feiten en onveranderde patronen die gewoon wel voor iedereen zichtbaar zijn, hoe hard er wordt geroepen over integriteit en transparantie.

Een flink deel van de familie en kring van vertrouwelingen van de premier bekleedt nu sleutelposten binnen de overheid, de nv’s en de regering. Daaromheen en onder zijn familieleden van partijcoryfeeën en andere palanca’s geparkeerd. Kort nadat de eerste coronagevallen waren gemeld, nog voor de crisis oplaaide, werden nog wat primo’s en aangetrouwden van een contract voorzien om ook hen op het droge te krijgen. En ook nu er is getekend voor financiële steun en de komst van de Coho worden snel naaste medewerkers die straks wellicht het veld moeten ruimen op plekken geparkeerd waar ze in ieder geval kunnen blijven overleven. De verhoudingen van invloed in de machtcentra op het eiland zijn weer verre van in balans en iedereen weet dat. Ook Nederland, net nu in deze crisis. Maar ook daar stappen ze achteloos overheen. Wanneer ‘Aruba ta di nos’ wordt geroepen, reken maar dat ze dat meer letterlijk bedoelen dan ze doen voorkomen. Onder de vorige regering werd diezelfde kreet overigens ook gebezigd, door jonge telgen van de familie die van Benny al die terreinen mocht krijgen. Er is dus niets nieuws onder de zon. Niets is veranderd. Alleen de Don Quichottes die daartegen strijden zijn ouder, gekker en kwetsbaarder geworden. En door alle memes en grappige berichten is het steeds moeilijker om je niet te laten afleiden van wat er daadwerkelijk gebeurt.