Bacchanaal

Eigenlijk is carnaval niets meer dan een afspiegeling van het leven op Aruba. Want hier gaat het feitelijk ook om het najagen van illusies ten koste van alles. Het is allemaal te duur, maar we doen het toch. Iedereen wil meedoen, of er nou geld is of niet. En dus is het de grootste economische activiteit van het jaar en spinnen leeninstellingen er goed garen bij. Ik hoorde laatst nog een reclamespot op de radio van de sociale wooncorporatie FCCA waarin er klanten vriendelijk op worden gewezen vooral hun hypotheek te betalen voordat ze geld steken in hun deelname aan de parade. Zo zie je maar, of je Jan met de pet bent of de regering, geld opmaken dat je niet hebt is en blijft nou eenmaal een ding hier op Aruba. En het grappige is; deelname kost een fortuin, maar de veren die je draagt kosten niet eens een halfnatte scheet op Alibaba. Over werkelijk alles wordt geruzied, van de inschrijvingen voor het Tumbafestival en het splitsen van de finales in de Caiso & Soca Monarch tot aan het gewicht van de carnavalskoningin. Ondertussen worden kinderen keihard verwaarloosd waar je bijstaat. Tot diep in de nacht staan ze bij de Fakkeloptocht. Maar doen we er echt iets aan? Hakken we echt knopen door? Accepteren we het wanneer het voor de verandering wel wordt gedaan? Nee, we houden het toch liever zoals het altijd was en in het ergste geval gooien we een poll op Facebook, wordt een kek reclamespotje gemaakt. En daarna hebben we het er niet meer over. We willen geen gedoe. In de parade is het een en al schone schijn en pracht en praal. En of je nou je vriendin hebt afgetuigd, of tijdens de uitvoering van je officiële functie het hele land hebt belazerd en daar ook nog eens voor veroordeeld bent, het maakt niet uit. Ook jij mag door blijven hossen en zingen alsof er niks aan de hand is. Vechtpartijen, openbare dronkenschap, relaties die op de klippen lopen, oplopende schulden, eindeloze drama's. We kunnen niet zonder. Het is wat ons Arubanen maakt. Ik hou er zelf ook van. Ik luister elke godganse middag naar het programma van Ivo om te horen hoe hij zelf de ene na de andere fittie stookt. En wanneer de parades langskomen dan sta ik vooraan. Want ook voor mij is carnaval de grote uitlaatklep, het moment om alle frustraties in een keer los te laten van een onzeker en ondankbaar leven op een kluitje, onder de hete zon. We weten dat voor ons als inwoners dit land al heel lang geen paradijs meer is. Het is veel te druk, te corrupt en het wordt inmiddels ook nog eens te gevaarlijk. Maar tijdens carnaval kunnen we even doen alsof het wel One Happy Island is, al is die happiness slechts bedoeld voor ons en ons groepje op de kavel langs de weg. We kunnen even dronken wegdromen tussen de wilde kleuren, mooie lijven en harde muziek. Morgen is er weer een dag, maar met een beetje geluk is pas overmorgen de verdoving uitgewerkt.