Boulevard of Broken Dreams

Weet je wat het bestbewaarde geheim van Aruba is? Nee, het is niet wie allemaal miljoenen in de offshore ver weg heeft verstopt. En het is ook niet wat er nou precies met Natalee of Poentje is gebeurd. Nee, het bestbewaarde geheim van dit eiland is de identiteit van de idioten die belast zijn met de planning bij zowel Mota-Engil als DOW. Want mochten de namen van die mannen ooit op straat terecht komen, dan zou het eiland te klein zijn. En ik zeg met klem mannen, want hoewel (of is het juist omdat) ik een man ben, ik mij niet kan voorstellen dat een vrouw tot zo’n catastrofale planning in staat zou kunnen zijn. In tegendeel, als het een dame was geweest dan was de aanleg van de Watty Vos Boulevard en al die rotondes een stuk soepeler verlopen.

Een paar weken terug reed ik samen met mijn lief door het platteland van Hongarije. Alles om ons heen was continu zo idyllisch dat ik me afvroeg of ik niet op een of andere manier via een interdimensionaal portaal in de screensaver van Windows 95 was terechtgekomen. Zo mooi en rustig was het. Er waren zelfs lavendelstruiken en kersenbomen volgeladen met de lekkerste verse kersen langs de weg. Stond ik opeens kersen te plukken naast een huis terwijl de eigenaar – een jonge, zichtbaar arme gast die zich in dagen niet had gewassen maar blijkbaar wel genoeg geld had om zijn peukenverslaving te handhaven – heel chill in het Hongaars vroeg waar ik vandaan kom (denk ik), waar ik alleen maar met opgestoken duim en een domme blik in het Engels op kon antwoorden: “Sorry for picking your cherries but I’m on vacation…“Mooi land, dat Hongarije. Zelfs de doodgereden dieren daar zijn interessant. Zo zag ik een vos daar aan de kant van de weg liggen. Een echte, met zo’n fluffy staart. En Boedapest, wat een bloedmooie, gezellige stad. Bovendien is het eten ontzettend lekker en spotgoedkoop. En het is er zo gemoedelijk dat je de rechts-populistische premier bijna gelijk geeft wanneer hij overal billboards neerzet waarop het maken van vooral Hongaarse baby’s wordt aangemoedigd. En het enige wat je op de weg kan tegenhouden is zo af en toe een tractor. Enkele dagen daarvoor scheurden mijn vrouw en ik over de Duitse autobahn, van Keulen naar het Zwarte Woud. Zij zat achter het stuur en ik zat er schijterig naast omdat deze island boy al tien jaar lang niet harder dan stiekem 100 over de Green Corridor gewend is. Maar aan doorkarren in ieder geval geen gebrek.

Uiteindelijk was het vakantiesprookje voorbij en moesten we terug naar Aruba en de keiharde realiteit. Wanneer je terugkomt van vakantie heb je altijd nog heel even dat relaxte vakantiegevoel en hou je daar krampachtig aan vast totdat het net als je tan lines verdwenen is. Voor mij heeft dat welgeteld een dag geduurd. Ik hoefde maar even weer door een paar van die strontvervelende omleidingen heen om mijn met pijn en moeite hervonden glimlach weer definitief kwijt te raken. Dit soort taferelen trappen op je ziel. Ze maken je nieuwsgierig naar wie zo tot op het bot kwaadaardig of ontzettend dom (of allebei…) is om al deze projecten simultaan uit te laten voeren. Je zou die planner een knuffel willen geven zodat ze weten dat ze niet alleen zijn en misschien meer tijd en energie kunnen steken in het maken van een werkbare, voor weggebruikers verdraagbare planning. Maar ergens wil je hem ook iets aandoen wat te naar is om op te schrijven, simpelweg omdat je nooit had gedacht dat je zou meemaken dat het anderhalf uur duurt om van Noord naar Paradera te rijden. Zoveel belangrijke knooppunten en verkeersaders zijn dichtgeslibd. Wanneer je er middenin zit kan je niet anders dan tegen jezelf zeggen: “Zo zal het waarschijnlijk voelen als je 300 kilo weegt en schuifelend naar de wc om drie uur ‘s nachts een hartinfarct krijgt.”

Hoe is het mogelijk? Wie is verantwoordelijk? Zit de planner van Mota-Engil in Portugal en stuurt hij de planning elke week via whatsApp vanuit daar? Is het een stagiair? Is het een werknemer die net te horen heeft gekregen dat zijn contract niet wordt verlengd en die heeft besloten om de boel dan maar te zieken? En weet je wat de grootste grap is? Een blinde peuter kan zelfs zien dat wat wel wordt opgeleverd voor geen meter klopt. Die rotondes van Seroe Patrishi en Codemsa zijn zo scheef en gammel dat voor hetzelfde geld diezelfde blinde peuter ze heeft getekend. En dat viaduct achter Codemsa… ik hou mijn hart vast wanneer twee vrachtwagens er tegelijkertijd doorheen moeten.

Anyway, wij hebben de deal voor deze mooie publieke werken gesloten en we zullen ermee moeten leven. Maar als ik het spook van Watty Vos was zou ik me doodschamen dat daar mijn naam aan wordt verbonden. Ik zou elke nacht aan de tenen trekken van diegenen die deze puinhoop op hun geweten hebben.