Crash

Ongeveer een jaar geleden ging ik bijna dood. Samen met vrienden nam ik deel aan een autorally. Het was al laat in de avond, en we reden van Tanki Flip in de richting van de rotonde van Hato. Ik zat naast de chauffeur die de hele avond net iets te hard reed. Toch was ik zo moe dat ik was ingedut. Plotseling voelde ik hoe de auto van de ene naar de andere weghelft begon te slingeren. Om een of andere reden was onze chauffeur de macht over het stuur voor een seconde kwijtgeraakt en waren we de klos. Ik werd wakker, pakte het stuur uit pure impuls ook vast – niet slim – en voelde heel kort wat totale wanhoop en het idee van een noodlot precies waren. En toen reden we weer in een rechte lijn en was er orde. Het was voorbij. We wisten even niet wat we zeggen moesten, maar de adrenaline gierde door onze lijven. We wisten dat we net zo goed zwaargewond of dood op het asfalt hadden kunnen liggen, precies op dat moment. Het duurde enkele dagen voordat alles vergeven en vergeten was, al was niet eens duidelijk of het nou echt de schuld van de chauffeur was. Het was gewoon een van die stomme ongelukken die nou eenmaal gebeuren. Wat telt is dat ik de volgende dag niet wakker werd met een dwarslaesie. That’s life.

De laatste paar weken voelen een beetje als dat bijna-fatale ongeluk, maar dan in een zeer gedetailleerde extreme slow motion. Elke seconde vertraagd naar een volle minuut. Zo’n beeld geeft jou de kans om details te ontdekken. En het zijn er veel, teveel om op te noemen maar ik noem er een paar. Midden in beeld zie je de premier en met name haar blik die ergens tussen oververmoeidheid, groeiende wanhoop en frustratie over al die mensen gaat die gewoon naar het strand gaan en tegen elkaar aan lopen te plakken in Linear Park en de supermarkt. Allemaal uit paniek of het idee dat dit blijkbaar de uitgelezen periode is om te gaan sporten. Er is toch niks anders te doen en niemand wil de hele dag thuis zitten. Ik zelf ook niet en ik ga ook rennen. Maar niet bij Eagle, Malmok, Linear Park, Parke Curazon of Ser'i Tijshi. Totale waanzin bij Hooiberg, trouwens. Geen plek om te parkeren om zes uur en dozijnen mensen op de trap, met die stalen reling waar het virus dagenlang aan kan blijven kleven. Maar gelukkig zijn ze gezond bezig, zullen ze denken. Het enige wat ik denk wanneer ik ze zie is: 'natuurlijke selectie…'

Ook te zien is de houding van Nederland. De wil elkaar bij te staan is ver te zoeken maar dat viel wel te verwachten. Gelukkig is er ook verontwaardiging en verzet, zowel door journalisten als Natasja Gibbs als de leden van het C(A)ft namens de Caribische landen. Momenten van crisis bouwen geen karakter, ze tonen het en Helen van der Wal is wat mij betreft een nationale held. Ook te zien is het harde werk dat de diensten uitvoeren. Het is niet makkelijk en de keuzes die je maakt kunnen onder zulke hoge druk niet altijd de juiste zijn. Transparantie is dan ook het devies, vooral nu. Ga niet de ene dag wel en de andere dag niet alles afsluiten dit paasweekend. Reken maar dat op de dagen waarop zaken wel open gaan iedereen de straat op zal gaan en de stranden weer vol zullen raken. Sluit alles gewoon een week op. En wees kritisch naar je eigen handelingen en wees daar ook eerlijk over. Op Curaçao zijn al twee gevallen bevestigd van besmetting in een woning waar een besmet iemand in isolatie zat. Maar wanneer daarnaar wordt gevraagd tijdens de persconferentie, wordt tot nu toe geen helder antwoord gegeven. Dat moment is voor mij vergelijkbaar met toen ik dat stuurwiel vastpakte en voelde dat het echt mis kon lopen.

En we gaan als het even kan toch maar even rondrijden, om dan net op tijd thuis terug te komen voor de persconferentie. Maar die greppel of die kanteling komen alleen maar dichterbij. En we weten nog niet of en hoe we dit gaan overleven.