De Staten laten opnieuw zien hoe laf ze zijn

Volgende week zou de ontwerp-Landsverordening tot invoering van de Landsverordening aanpassing Burgerlijk Wetboek worden behandeld. Vandaag werd alsnog besloten om de behandeling tot nadere orde uit te stellen. Naast dat onder meer het erfrecht rond terreinen zou worden ge-update en de mogelijkheden rond nalatenschap worden uitgebreid, zou ook de openstelling van geregistreerd partnerschap voor stellen van hetzelfde geslacht aan bod komen. Althans, een onvolledig en eigenlijk zo goed als zinloze openstelling. Want in tegenstelling tot heterokoppels kunnen LHBTQI-koppels die een geregistreerd partnerschap aangaan, nog altijd geen gezamenlijk pensioen opbouwen of bepaalde fiscale zaken samen regelen. En laat dat nou een belangrijke reden zijn om überhaupt te trouwen. Met andere woorden, we zouden volgende week een zeldzame verschijning zien van een dooie mus met een wassen neus in de Staten. Maar blijkbaar willen de partijen met de komende verkiezingen in het vooruitzicht alsnog op zeker spelen en hysterische reacties onder hun oude militancias vermijden.

Iedereen kan zich nog herinneren wat voor puinhoop het was in 2016. Pas nadat de stichting Igualdad een stapel van duizenden handtekeningen voor gelijke trouwrechten op tafel smeet werd het menens. Ik zag hoe uit onverwachte hoek steun voor de LHBTQI-beweging kwam. Evelyn Wever-Croes, toen nog oppositieleider, sloot zich aan bij de goede zaak. Het kwam haar heel duur te staan, want met name de oude achterban van haar partij nam het haar kwalijk en het scheelde niet eens zoveel of ze was een jaar later nooit premier geworden. Ik zag ook hoe de beweging op gegeven moment zichzelf uit elkaar trok doordat de ene kant erop stond om de deur naar homohuwelijk open te houden in de nota van wijziging en de andere kant een deal had gesloten met Justitie-minister Dowers voor invoering van diezelfde nota van wijziging, compleet met schakelbepalingen, voor een volwaardig geregistreerd partnerschap met alle rechten zonder dat daar zelfs een stemming voor nodig was geweest, mits die ene deur naar homohuwelijk vooralsnog gesloten zou blijven. De maker van die nota kon zich niet in dat compromis vinden en trok het in. Uiteindelijk werd een ander, minder compleet amendement via stemming aangenomen. Na die dramatische Statenvergadering werd het stil. Boegbeeld Desiree Croes stapte uit de politiek. Een verkiezing kwam en ging waarbij het onderwerp nauwelijks werd aangeraakt. RED en POR spraken hun steun uit voor gelijke rechten, maar eenmaal toen zij in de coalitie zitting namen, hielden ze hun kaken stijf op elkaar. Oh nee, wacht. Rudy Lampe verkondigde dat hij en zijn echtgenote niet zouden trouwen totdat er gelijke rechten zouden zijn voor iedereen. Een sympathieke geste, maar onze broers en zussen verdienen meer en beter dan dat. Zij moeten niet via de achter- of zijdeur, maar gewoon via de voordeur en op de rode loper het Stadhuis binnen kunnen om ja tegen elkaar te zeggen. Los daarvan bleef het jarenlang akelig stil. Iedereen, letterlijk iedereen was te laf om hier actief een punt van te maken.

Door die abjecte schijterigheid heeft de aanpassing van het Burgerlijk Wetboek, met al haar broodnodige onderdelen waaronder ook veranderingen in het erfrecht en de mogelijkheid voor ouders om ondankbare rotkoters te kunnen onterven, jarenlang in de la gelegen. Ook niet-LHBTQI-ers waren dus de dupe van de onwil van politici om gewoon hun werk te doen uit angst om stemmers te verliezen. Dus niet alleen mensenrechten, maar ook het algemeen belang werd geschaad door deze lafheid. En nu de aanpassing alsnog zou worden behandeld, met een onvolledige component voor gelijke rechten voor stellen van hetzelfde geslacht, had je gerust kunnen zeggen dat al dat wachten door al die andere burgers, die ook gewoon verder willen met hun leven en bijvoorbeeld dat stuk terrein eindelijk van de hand willen doen of zelf willen bepalen aan wie ze hun nalatenschap achterlaten, ook helemaal voor niets is geweest. Dat wachten gaat dus, en tot nadere orde, lekker door. Nog meer verloren tijd. Dit is dus een schoolvoorbeeld van wat politiek kapot kan maken, helemaal als het wordt gevoerd vanuit religieuze dogma’s, politieke angst en discriminatie. En dat terwijl Aruba officieel nog altijd een scheiding kent van kerk en staat en notabene de paus himself allang heeft verklaard dat het iedereen vrij staat om te liefhebben wie hij of zij wil. Maar goed, lokale kerkleiders die de memo niet hebben ontvangen of deze gewoon negeren, hebben in de praktijk nog altijd invloed op beleid en een aantal ontvangt nog altijd eentiende van alle salarissen die binnen hun congregatie worden verdiend, terwijl curandero’s meerdere keren per dag op de radio te luisteren zijn en mensen oplichten waar ze bijstaan, zonder dat iemand aangifte doet. Pleegt een kerkleider als Doedel Sophia ontucht, dan krijgt hij in hoger beroep een taakstraf van letterlijk twee weken en wordt mild over hem gesproken en geschreven door leden van de pers die doodleuk verkondigen dat ze nog altijd respect hebben voor de man. Dat is het land waarin we nog altijd leven. Dit is de reden waarom echte beschaving ons voorlopig voorbij zal gaan.