Dromen kost niks

“Verdomme, daar gaan we weer.” Dat was mijn eerste gedachte toen premier Evelyn Wever-Croes vorige week de namen aankondigde van de twee bedrijven met wie voorzichtig de eerste gesprekken gehouden worden over een eventuele herstart van de raffinaderij. Het aloude ‘verkiezingswonder’, het dooie konijn dat weer uit de oude hoed wordt getrokken. “We gaan de raffinaderij weer redden!” Alsof er nog wat te halen valt uit dat verrotte kadaver van roest en oud ijzer. Ik, en een heleboel mensen met mij, zijn sinds jaar en dag ervan overtuigd geweest dat het heropenen van de raffinaderij een leugen is om stemmen van de oudjes en het gepeupel te winnen. Een soort van Make Aruba Great Again, waarin met weemoed door een met vaseline besmeurde lens heen wordt gekeken naar lang vervlogen tijden die heus wel terug zouden komen als we die Oude Dame maar weer tot leven konden brengen. Alles om maar onze inmiddels krom gegroeide way of life in stand te kunnen houden.

Het verhaal van Quanten LLC oogt vanaf de oppervlakte al ongeloofwaardig genoeg. Deze mensen komen niet uit de industrie. Het zijn geen ‘oil men’, ze hebben geen eigen velden en niemand had eerder van ze gehoord. Nou, van één van hen wel. Karl Welch, hier bekend van het Soul Beach Music Festival, heeft van Aruba zijn tweede huis gemaakt. Enkele jaren terug ging hij de energiebusiness in. Daar trof hij twee ingenieurs en samen gingen ze een aantal projecten doen. Als je uitgaat van de informatie op hun website (die oogt alsof het nog altijd 1995 is) het relaas van Rona Coster, die in de afgelopen maanden in the loop werd gehouden door Welch en het interview van Argus media met Quanten LLC-oprichter Jeff Myers dan zou Aruba met afstand hun meest ambitieuze project ooit kunnen worden. Niet alleen zou deze nieuwe raffinaderij met een investering van 3,5 miljard dollar (even ter vergelijking, het verhaal gaat dat Roberto Rincon een miljard dollar cash had geboden in wat misschien wel de meest epische witwasbeurt in de wereldgeschiedenis had kunnen worden, tot hij tegen de lamp liep...) op LNG draaien en dus op een veiliger en meer duurzame manier petrochemische producten maken, maar zou er ook onder meer geïnvesteerd worden in lokale start-ups en een datacenter. Een echte gamechanger voor San Nicolas en het hele eiland. Dit hebben we natuurlijk vaker gehoord. Na al die luchtkastelen die ze ons hebben proberen te verkopen sinds de sluiting van Valero (PetroChina, PetroBras, EcoPetrol, Citgo...), zou het dit keer eindelijk echt gebeuren?

Misschien wel.

Vandaag wordt een Letter of Intent getekend.

Het is 2020. De wereld zoals wij die kennen is kapot, rechts is links en onder is boven. Niets is meer zeker. En misschien juist daarom is nu alles mogelijk. Dus waarom niet een complete verbouwing van een oude, afgeschreven schroothoop naar een raffinaderij voor de toekomst? Is olie op zijn retour? Volgens de kenners niet, ondanks de huidige bodemprijzen. Raffinaderijen gaan weliswaar dicht maar er worden wereldwijd nog altijd nieuwe, schone en efficiënte faciliteiten gebouwd. Feit is dat, of we het nou leuk vinden of niet, fossiele brandstoffen vooralsnog nodig zullen blijven. Weliswaar in steeds mindere mate, maar de komende dertig tot veertig jaar zullen met name landen onder de evenaar een mix moeten verzinnen tussen steeds beter en goedkoper leverende renewables en – hopelijk – steeds efficiënter en relatief schoner geproduceerde fossiele brandstof. Voor rijke landen geldt hetzelfde, al hebben zij kernenergie (die nu zelfs steeds meer bon ton aan het worden is bij milieubeschermers die voorheen daartegen protesteerden) als extra mogelijkheid. Die derde optie hebben wij niet. Ook belangrijk: Technologische ontwikkelingen gaan alleen maar harder. De wereld van nu is totaal anders dan die van vijftien jaar geleden en over vijf tot tien jaar totaal anders dan die van nu. Dat tempo gaat alleen maar sneller. Kijk hoe snel coronavaccins zijn gemaakt, mede ook dankzij Artificial Intelligence. Een paar jaar geleden zou dat onmogelijk zijn geweest. Voor corona was de wereld bezig met het grote vraagstuk rond duurzaamheid en klimaatverandering. Wat wij gaan doen in San Nicolas past in die discussie, ook al stelt het uiteindelijk maar weinig voor in het grote beeld. En wat wij gaan doen in San Nicolas is, sorry als het verkeerd overkomt, een gok waard, want uiteindelijk is niet alleen p’ariba, maar ook p’abou en de rest van het eiland financieel aan de grond. Lukt het die gast van Soul Beach om de raffinaderij van de toekomst op het eiland neer te zetten? De kans is klein, maar de weg is nog lang en wie weet. Natuurlijk ben ik sceptisch, want we weten zeker nog lang niet alles en op Aruba is nooit iets wat het lijkt. Maar ik ben nu ook heel even klaar met cynisch zijn. Cynisme heeft alleen maar zin wanneer het met iedereen lekker gaat en er overschot is overal. Maar in de huidige situatie levert het niks op. En daarom zeg ik: Dromen kost niets en niet geschoten is altijd mis. Wat hebben we te verliezen? Die raffinaderij staat daar toch alleen maar uit elkaar te vallen. Wie weet gebeurt het onmogelijke alsnog.