El Desprecio
Blijf een discussie lang genoeg voeren en op een gegeven moment vertelt iedereen wat ze werkelijk op het hart hebben. Tijdens het Tweede Kamer-debat over de geschillenregeling zei staatssecretaris Raymond Knops eindelijk waar het Nederland eigenlijk om gaat en wat iedereen allang vermoedde. De context is dat Knops overweegt om ‘in te grijpen’ als Aruba de door zijn parlement gewijzigde LAft niet laat vallen. And I quote: “Probeert u zich eens voor te stellen dat zo’n ingrijpen zou plaatsvinden en dat er een geschillenregeling zou gelden zonder veiligheidsklep. In dat geval zou elk juridisch vuiltje of processtapje, hoe klein ook, aangegrepen kunnen worden om ingrijpen te frustreren.” Die veiligheidsklep is dat Nederland hoe dan ook het laatste woord blijft houden en dat er dus eigenlijk geen volwaardige geschillenregeling tussen de landen binnen dit Koninkrijk kan zijn. Om daar kracht bij te zetten brengt hij dan ook weer dezelfde smoes van weleer naar voren; de rekening zou vroeg of laat bij Nederland terechtkomen. Alsof Nederland dan opeens wel een soort van verantwoordelijkheid op zich zou gaan nemen. De ambivalente houding van Knops ten opzichte van de Venezolaanse crisis en de gevolgen daarvan aan deze kant van het Koninkrijk hebben al meer dan genoeg gezegd.
Maar goed, voor wat betreft de geschillenregeling – datgene wat ons allemaal gelijke partners zou maken en onze laatste stap naar echte emancipatie – liggen de Nederlandse kaarten eindelijk open en bloot op tafel. Het is on record en er valt niet eens meer enige vorm van gêne te bespeuren bij Knops. Het maakt hem kennelijk niet eens meer uit dat hij nu klinkt als een eendimensionale slechterik uit een film die niet omkijkt naar een juridisch vuiltje of twee en die processen maar lastig vindt. Hoe diep moet je minachting voor ons wel niet zijn dat je als politicus in de spotlight jezelf zo schaamteloos laat kennen? Het is 2019, maar Knops’ toon heeft zo’n kolonialistische bijsmaak dat je je bijna afvraagt of hij niet uit een tijdmachine is gekomen en dat zijn thuis ergens in de jaren ’50 van de vorige eeuw is. Een veilige tijd waarin Zwarte Piet nog gewoon Zwarte Piet was, de Antillen en Suriname wingewesten waren en het gehucht waarin hij woonde nog moest wennen aan het feit dat er een allochtoon gezin is komen wonen.
Ik chargeer natuurlijk. Die tijdmachine bestaat niet. Maar de minachting is duidelijk en het komt ergens vandaan. Knops zal best zijn vooroordelen hebben, maar een groot deel van de oorzaak ligt gewoon bij onszelf. Wij hebben afspraken gemaakt, ervoor getekend en we hebben ons er niet aan gehouden. Zo simpel ligt het. Wij zijn akkoord gegaan met de voor iedereen – ook hier op Aruba – duidelijke stelling dat ons ambtenarenapparaat moet slinken. Dertig jaar lang hebben we van dat ambtenarenapparaat een sociaal vangnet gemaakt voor de familie, vrienden en campañadores van de partijen die aan de macht kwamen. En nu het te log is om in stand te houden gaan we klagen dat we geen sociaal vangnet hebben om voor deze mensen te zorgen als we ze laten gaan. We laten ons niet graag de les lezen, maar we zijn heel goed in onszelf in die moeilijke hoek te zetten waarin het onvermijdelijk wordt dat een ander er wat van gaat vinden. ‘Moeder Nederland’ moet ons onze gang laten gaan, maar we willen als land maar niet volwassen worden. Case in point: we gaan naar het hol van de leeuw en gaan daar godverdomme zitten Netflixen. En je wilt dus serieus genomen worden?
