Ex on the beach
Er is een onderwerp waar iedereen het over eens kan zijn. Groen, geel, blauw, Arubaan, YdK, St. Maarten, het maakt niet uit. We willen allemaal een geschillenregeling met Nederland. Elk jaar weer wanneer het Koninkrijk samenkomt voor het Interparlementair Koninkrijksoverleg, hameren wij erop en inmiddels vinden ook heel wat Nederlandse Kamerleden dat het eigenlijk niet meer zo kan zoals het nu gaat.
En toch houdt de Nederlandse regering vol dat we geen geschillenregeling kunnen krijgen met een onafhankelijke instantie die los van enige invloed vanuit het moederland (om maar een toepasselijke koloniale term uit de kast te trekken) geschillen die meestal zullen ontstaan tussen de Caribische landen en Nederland te beslechten. Nederland wil het laatste woord houden. Ook al heeft notabene de Tweede Kamer zelf in 2010 een motie aangenomen waarin staat dat een onafhankelijke geschillenregeling in het Statuut moet worden vastgelegd. Ronald Plasterk kwam met een eigen voorstel dat te ver afweek van wat de andere landen in het Koninkrijk wilden. Van het voorstel van Raymond Knops weet het publiek alleen maar dat het iets meer in de buurt komt van wat de Caribische landen wensen maar dat het ook niet goed is. Bovendien is het weer vanuit Nederland opgelegd, zonder de partners die erom vroegen te consulteren. Die versie is dus in november door de meerderheid van de Rijksministerraad goedgekeurd. De gevolmachtigde ministers deden – zoals altijd eigenlijk – letterlijk mee voor spek en bonen.
Het is om moedeloos van te worden. Ik vraag me inmiddels serieus af wat we aan elkaar hebben als Koninkrijk. Hier op Aruba hebben we van alles geprobeerd. We hebben geslijmd bij zakenlui en politici om vanuit hier zaken te doen met Latijns-Amerika en we hebben belachelijke deals gemaakt met instanties als TNO. Het mocht niet baten. Een plek als Colombia is toch veel aantrekkelijker als uitvalsbasis. Ze hebben met de invoering van het leenstelsel en nu met het sluiten van de deuren van onderwijsinstellingen en zelfs hele steden onze opleidingsmogelijkheden in Nederland zo goed als weggevaagd. Om maar niet te spreken van het ronduit racistische sociale klimaat dat daar al jaren heerst en tot diep in de politiek is doorgedrongen. We hebben nauwelijks bondgenoten over, laat staan dat het idee van een Koninkrijk maatschappelijk draagkracht heeft. We zijn niet meer dan een paar lastige eilanden voor bestuurders en voor de bevolking een mooie verre bestemming of een plek waar realityseries als ‘Ex On The Beach’ worden opgenomen.
Misschien is het tijd om eens van ons te laten horen. Misschien moeten we alsnog eens met zoveel mogelijk tamtam naar die dekolonisatiecommissie van de VN stappen. Niet als een land of zelfs als set van landen, maar als groep waarin alle politieke organisaties van alle landen zijn vertegenwoordigd. Eén document met de handtekeningen van alle partijleiders. Evelyn en Mike. Want daar zijn ze het allebei wel over eens. Echte eendracht tonen voor een keer, want als er een ding is waar ze aan de overkant van de oceaan op rekenen is dat wij niets gedaan krijgen vanwege de politieke polarisatie.
Misschien dat dat helpt. Want eerlijk, ik weet het intussen niet meer.
