#FreeColegio

Een week geleden gingen scholieren van Colegio Arubano in protest tegen de elk jaar strenger wordende kledingsvoorschriften van de school. Alleen hoodies met het logo van de school zijn toegestaan, evenals speciale shorts voor de gym. Leggings en spijkerbroeken met een scheur zijn uit den boze. Aan de deur krijgen de leerlingen al enige tijd te maken met een controle, waarbij zowel zij als – zo blijkt uit hun verhalen – de beveiligers zelf een ongemakkelijk gevoel hebben. De door de schoolleiding (lees: het bisdom van Willemstad, eigenaar van de school) nagestreefde kuisheid wordt door de verplichte gymshorts niet bereikt en dus willen de meiden leggings aandoen. Maar dat mag dus niet want God verhoede dat welvingen worden getoond. We zijn duidelijk weer in de jaren vijftig beland, met een duidelijk onderscheid tussen jongens en meisjes dat impliciet geseksualiseerd is. Je mag als meisje op Colegio anno 2021 je knieën niet eens tonen op school. Het lijkt verdomme de Taliban wel. Oh wacht, ik heb het maar net mis. Het is natuurlijk weer de katholieke kerk, die na het wegsturen van het vorige SMOA-bestuur aankondigde dat zij Colegio weer een meer kerkelijk getrouw accent willen geven. Je zou denken dat het onbegonnen werk zou zijn, maar laat het maar weer aan Secco en zijn boys om macht te pakken waar ze eigenlijk niks te zoeken hebben. Want voor meerdere generaties was Colegio Arubano, bekeken van zijn beste kant natuurlijk, juist een broedplaats voor progressieve denkbeelden en de plek waar scholieren juist werden aangespoord door docenten en leiding om onafhankelijk en analytisch na te denken, als voorbereiding op het hoger onderwijs in het buitenland.

Daar waar de slimste kids waren, werden ook steevast de trends geboren op Aruba. Van mode en muziek in de jaren ‘60, ‘70, ‘80 en ‘90 van de vorige eeuw tot aan acceptatie van openlijke LGBTQI-klasgenoten, het gebeurde allemaal eerst op Colegio. En wat al deze generaties, tot aan de huidige, met elkaar verbindt is dat we niet op ons mondje zijn gevallen en staan voor onze rechten en individualiteit. Dus eigenlijk heeft het bisdom, hoewel het eigenaar is van de school, daar duidelijk niets te zoeken. Zieltjes winnen en de al jaren toenemende leegloop tegengaan is al heel lang een gepasseerd station op Colegio. Verloren zaak. De tijd van de fraters is al heel lang voorbij en de kids zijn allang verloren aan de wetenschap en de liberale kunsten. Hen zal je nooit en te nimmer meer kunnen binden aan dogma godzijdank. Dat was in mijn tijd en daarvoor zelfs al zo. In mijn tijd was meneer Illes een markant en tamelijk geliefd docent, niet zozeer omdat hij godsdienstles gaf, maar omdat hij gewoon een aartsgoede man was. Maar toen al voelde zijn aanwezigheid als een beetje complementair, en dat zeg ik met alle respect voor de man.

Het was al een donkere dag jaren geleden toen onder het mom van gelijkheid onder leerlingen het dragen van schooluniformen werd ingevoerd. Een cruciaal deel van hoe je je als jong persoon ontwikkelt is hoe je je kleedt en wat je wilt uitdragen met die kleding. Zelf droeg ik ook toen al bijna elke dag een short en combineerde ik dat met een band T-shirt, hoodie, of iets dat ik bij Beach Bum of Isla had gekocht. Ik heb zelfs een dashiki aangehad die ik bij La Linda had gekocht voor 10 florin. Niemand die dat erg vond. We vierden elkaars individualiteit. Je had de alto’s, de rijkeluiskinderen uit Playa, de kids uit San Nicolas die of heel conservatief of juist in baggy kleding kwamen, de heavy metalfans die bandanas en een halve ijzerfabriek aan ringen droegen, de buchi’s die zich als hun pa kleedden en elke pauze aan de dominotafel zaten. En ja, je kon aan mensen hun kleding zien of ze het minder breed hadden, maar ook dat was oké want wat je toen zag was een afspiegeling van de wereld buiten de hekken en hoe je daarmee omging lag dan weer aan jou en hoe jij was opgevoed. Met het moeten dragen van een uniform verdween een rijkdom aan informatie, interactie en diepgang uit het leven van de school. Want hoewel je met zo’n ingrijpende maatregel politiek correct bezig bent, vermijd je een belangrijke maatschappelijke discussie waar deze volgende generatie van leiders baat bij zouden hebben. En open je de deur voor nog draconischer maatregelen.

En nu zijn we dus hier beland. Kinderen worden van hun laatste restje individualiteit beroofd, nota bene op de plek waar dit juist gevierd zou moeten worden en, laten we eerlijk zijn, een van de weinige plekken op het eiland waar het kon. Er schuurt heel veel binnen deze school, maar een belangrijk deel van de kern van de teloorgang heeft te maken met hoe wordt omgegaan met de leerlingen en de identiteit van de school. Het DNA van Colegio Arubano is seculier en progressief en Aruba heeft het ook zo en niet anders nodig. Het bisdom zou er goed aan doen het los te laten en andere manieren zoeken om relevant te blijven binnen de maatschappij.