Greta

In de afgelopen week heeft iedereen de toespraak gezien van Greta Thunberg. Het zestienjarige Zweedse wonderkind sprak de VN bestraffend toe. Haar boodschap: de wereldleiders falen en de gestelde C02-doelen zijn bij lange na niet toereikend. Komende generaties worden opgescheept met het proberen weg te voeren van hun emissies met technologie die nog maar amper bestaat. Het is allemaal waar, al heel lang. Deze boodschap is al twee keer zo oud als Greta zelf en is keer op keer herhaald door wetenschappers en beroemdheden, tot op het punt dat het grote publiek er niet meer door werd geprikkeld. Totdat een jong meisje op een vrijdag begon met spijbelen om te gaan protesteren. Haar verhaal, van dat eerste protest tot haar reis naar New York, leest als een ouderwetse sage. Maar het verhaal zelf is wat gecompliceerder en er kleeft van alles aan, van het sociale mediabedrijf dat haar lanceerde – en haar faam ook voor eigen gewin misbruikte – tot aan de vraag of Greta’s Atlantische oversteek uiteindelijk niet voor een grotere carbon footprint heeft gezorgd dan als ze gewoon had gevlogen. Maar of het nou een sprookje is of niet, de boodschap is waar. En de tijd dringt. Maar belangrijker nog, het heeft effect, want eindelijk is klimaatverandering het belangrijkste onderwerp. En of het nou blijft bij het delen van die VN-toespraak op Facebook, de discussie is gestart. 

Klimaatverandering is echt.

Hier op Aruba merken wij het ook. Al jaren is de oude regelmaat van ons weer compleet zoek. Het regent nauwelijks meer. De enige vaste prik is de hitte van deze maanden en die is inmiddels ondraaglijk geworden. Het zeewater warmt op en onze koralen en vispopulaties sterven af. Wat we nog niet direct merken zijn de stijgende zeespiegels. Maar ook hier blijft het business as usual. Aruba heeft immers zijn relatieve welvaart te danken aan overdaad. Eerst de grootste raffinaderij voor de zwaarste olie en daarna massatoerisme en alle gevolgen die dat met zich meebracht, van overbevolking tot overbelasting van onze natuur. Tot de dag van vandaag is er geen milieuwet, en de paar wetten die er wel zijn voor de bescherming van dieren en planten kunnen we niet eens handhaven, want de dienst die daarover ging verloor onlangs de enige daartoe bevoegde agent. Bureau City Inspector was vanaf dag één al een slechte grap. Letterlijk om de paar minuten, zeven dagen in de week, rijdt een colonne van minstens twintig UTV’s onze mondi in. De emissies daarvan en de overlast hebben dieren en vogels doen wegtrekken. Maar we zijn te schijterig om daar paal en perk aan te stellen want offroad rijden is een attractie, ook voor lokalen. En in plaats van dat we ons afval leren scheiden, recyclen en daadwerkelijk – dus niet alleen op papier – kiezen voor het ontwikkelen van een circulaire economie, willen we een gedrocht van een afvalverbrander neerzetten, zonder teveel na te denken over normen, regelgeving en handhaving om de veiligheid en effectiviteit ervan te garanderen. Milieubewust handelen is allesbehalve een mooi groen logo plaatsen op iets. Het betekent vaak pijnlijke, niet populaire keuzes maken en laat dat nou net datgene zijn waar Arubaanse politici van alle kleuren heel slecht in zijn. Totdat ze het wel doen is het dus aan ons en dat is denk ik waar Greta Thunberg’s boodschap relevant is voor ons kleine eiland. Het begint bij individuele acties. Moeilijke keuzes die wij zelf maken omdat de politici daar te slap voor zijn. Bijvoorbeeld minder vlees eten, letten op wat je koopt zodat je afval minder belastend is, carpoolen, bomen planten. Alles wat jij doet, telt. De tijd dringt namelijk ook voor ons.