Happy End

Als je de recente polls op Facebook moet geloven dan is Sue-Ann Ras in ieder geval binnen de MEP nog nooit zo populair geweest als nu. Als er morgen verkiezingen zouden zijn geweest dan had het zomaar gekund dat zij met voorkeurstemmen de Staten was binnengekomen. Het feit dat ze op video door het stof ging en zelf (er zal wellicht ook wel op haar zijn ingepraat) haar conclusie trok en van het pluche opstond was zo ongehoord, dat iedereen – inclusief ikzelf – daar waardering voor kon opbrengen. Het is chic en eerbaar en het juiste. Maar elk verhaal moet blijkbaar een happy end hebben en dus is er een beweging om haar alsnog te overtuigen om aan te blijven. Is dat begrijpelijk? Ja. Mensen houden nu eenmaal van een sentimenteel verhaal en politiek hier is emotie. Is het terecht en verantwoord? Hell no! Het besluit van Ras was, los van dat het moedig en juist was, een belangrijk keerpunt in de Arubaanse politiek. Het legde een nieuwe standaard voor hoe politici zich dienen te gedragen en welke consequenties er moeten zijn voor wangedrag. Nee, ze deed niets illegaals. Maar ik betaal niet iemand met mijn belastingcenten om zoiets doms te doen als zitten Netflixen in de Eerste Kamer in Den Haag. Het hol van de leeuw nota bene, de plek waar wij in de huiskamer van onze sterkste politieke tegenstander – niet van een of andere partij, maar van onze natie – ons van onze meest professionele kant moeten laten zien. Ze zien ons al als minder capabel en dat incident bevestigde dat stereotype alleen maar. Dat is het gewicht van deze zaak. Het opstappen van Ras maakt dat niet alleen ongedaan, maar daagt hen ook uit om hun eigen lat op die hoogte te leggen.  

Het is daarom zo jammer dat zoveel mensen binnen de partij dit niet kunnen of willen snappen en blijven roepen dat het buitenproportioneel is, dat excuses aanbieden voldoende zou zijn geweest of zelfs dat de reporter van het Caribisch Netwerk haar een loer zou hebben gedraaid. De man deed gewoon zijn werk. Dit is nou precies de oude politiek, het idee dat iemand in een bepaalde positie of met een bepaalde bekendheid van alles kan flikken en ermee kan wegkomen. Zij zien niet dat het besluit van Ras hun partij juist heeft gered van gezichtsverlies en hun reactie de negatieve verwachtingen op lokaal niveau (‘ze houden elkaar de hand boven het hoofd’, ‘het gaat alleen maar om eigen gewin’) en daarbuiten (‘zie je wel, het is een corrupte bende die elkaar in stand houdt’) alleen maar bevestigen. Mensen als Ady Thijsen en Edmond Croes snappen dit niet. Zij zien dit op een onbetekenend persoonlijk niveau en laten (wederom) zien hoe kortzichtig ze zijn. Dat Sue-Ann Ras opstapt met alsnog een opgeheven hoofd ís een happy end. Zij komt heus niet om van de honger hierna en ik hoop dat de waardering die ze heeft gekregen haar pijn enigszins verzacht. Maar ik hoop van harte dat ze zich aan haar besluit houdt, want het gaat nu om iets dat groter is dan zijzelf. Het is de grootste politieke bijdrage die een Arubaans Statenlid in best wat tijd heeft gedaan. Niemand in die zaal, niemand, heeft de ballen en het plichtsbesef getoond dat zij – laten we eerlijk zijn: tegen veel verwachtingen in, ook de mijne – heeft getoond. Laat het lopen, zwaai haar uit en maak eindelijk werk van die gedragscode voor Statenleden.

Want de casual manier waarop Sue-Ann Ras haar iPad opentrok om naar ‘Designated Survivor’ te kijken in de Eerste Kamer suggereert wel een beetje dat dit niet de eerste keer was en misschien zelfs als normaal gedrag geldt in de Staten van Aruba, omdat de voorzitter hier toch geen klap uitvoert.