Het beloofde land

Naar gelang de dagen verstrijken wordt ook op Aruba steeds duidelijker dat sinds de eerste besmettingen met het coronavirus op het eiland waren bevestigd niets meer hetzelfde zal zijn. De wereld van toen en het leven zoals wij het gewend waren zullen waarschijnlijk nooit meer terugkeren. Ik zeg het maar alvast, we hebben geluk gehad dat we we nog een laatste keer gewoon carnaval hebben kunnen vieren in 2020. Kamperen? Vergeet het maar. Maar dat zal – hoop ik althans – de laatste zorg zijn die je nu aan je hoofd hebt. De zekerheid van je inkomen, maar absoluut ook jouw gezondheid en die van je naasten zijn van veel groter belang. Alles is onzeker nu. De verwachting is dat tienduizenden mensen hun inkomen zullen kwijtraken en nadat alle financiële hulp na een aantal maanden is opgedroogd is de kans aanwezig dat het grimmig gaat worden op straat.

Hoe we deze eerste piek gaan overleven kunnen we pas inschatten wanneer de lokale besmettingsgevallen naar voren komen en de IC's vol raken. Tot dan is de spanning nauwelijks houdbaar. De teller staat nu op 8, 7 daarvan zijn import en 1 is officieel nog niet zeker. De komende twee weken zijn cruciaal om het aantal importgevallen ook op dat getal te laten. Blijf dus alsjeblieft thuis. Sta je onder quarantaine, houd je er alsjeblieft aan. Ga verdomme niet naar een beachbar, malloot.

De overheid heeft met pijn en moeite de boel dicht kunnen gooien. Het was geen perfecte operatie maar vooralsnog lijkt het te zijn gelukt. Velen van ons hebben gehoor gegeven aan de oproep om thuis te blijven, maar zoveel anderen ook niet. Alles wijst erop dat de klap enorm hard zal zijn. We zullen vrienden en familie kwijtraken. Wie net als ik tot een potentiële risicogroep behoort maakt zich extra zorgen. Die extra stress, kan ik je vertellen, maakt het allemaal extra hels en is allesbehalve bevorderlijk voor mijn gezondheid, net als de stress die dit werk oplevert. Met het schrijven van deze column alleen al. Er is vooralsnog geen uitweg, geen veilig land ver weg waar je dit kan uitzitten. En als dat er was dan zijn er toch geen vluchten. Het gaat veel erger worden voordat het verbetert. Niets zal meer hetzelfde zijn daarna.

Dat gezegd hebbende…

Laten we niet uit het oog verliezen dat deze crisis naast alle ellende en ook het slechte in sommigen, het goede in de meesten onder ons naar boven heeft gebracht. We kijken naar elkaar om, maken dingen voor elkaar zoals plantenbakken om in de tuin te kunnen verbouwen. We bellen met elkaar en checken hoe het gaat via WhatsApp en sociale media. We denken met elkaar mee in plaats van dat we elkaar tegenwerken. Persoonlijke vetes en drama maken in deze tijden geen bal meer uit. Onze asociale slagzin 'laga pa ken' is bij deze en voor een lange tijd niet meer van toepassing.

Voor wie na deze crisis nog op de been is zullen er nieuwe kansen zijn in een nieuwe wereld. We zullen onze toerisme-industrie moeten veranderen, want van massatoerisme zal wellicht totaal geen sprake meer zijn. We zullen veel meer moeten investeren in onze online infrastructuur en manieren om meer bereikbaar te zijn en meer diensten, zowel vanuit de private als de publieke sector, van deliveries tot betrouwbaar digitaal stemmen, mogelijk te maken. We zullen meer moeten investeren in het behoud van onze natuur, zodat we er meer en op gepaste afstand van elkaar van kunnen genieten zo nu en dan. En omdat we meer zullen leunen op onze instituties en overheidsdiensten, zullen deze veel efficiënter, robuuster, betrouwbaarder en transparanter moeten worden, met alleen de meest gekwalificeerde mensen op cruciale plekken. Deze crisis betekent hoogstwaarschijnlijk het einde van vele 'Arubaanse' ziekten, zoals overtoerisme, overconsumptie, overbureaucratie en incompetentie bij de overheid en bij vitale instanties, te beginnen met de zorg. Dat is het beloofde land. Het nare is dat we er niet allemaal zullen komen. Maar houd hoop, blijf vooral binnen (ook voor mij) en laten we lief voor elkaar blijven.