Ik ga weer stemmen op een vrouw

Er is nog altijd geen gelijkheid voor vrouwen hier. Ja, we hebben een vrouwelijke premier, vrouwelijke ministers, hoofden van dienst, ceo’s en directeuren. Vrouwen hebben altijd een centrale rol gespeeld in de Arubaanse samenleving, meer dan veel andere landen, maar de wereld waarin zij zich moeten voortbewegen blijft oer-patriarchaal. Als vrouw aan de top zit je nog altijd vaak alleen tussen mannen, die vaak ook wat van je vinden omdat je vrouw bent. Vrouwen die niet aan de top zitten hebben het zwaarder. Op het werk moeten zij zich wulps kleden en vaker wel dan niet zich nog onderdanig opstellen naar hun superieuren, ook wanneer die superieuren toevallig vrouw zijn. Ze moeten aparte netwerken, groepen en organisaties voor zichzelf en elkaar maken en zelfs dan nog ligt de nadruk niet op openlijke vergaring van macht, maar simpelweg lekker bezig zijn, of hoogstens netwerken voor sociale status of om uiteindelijk aan een man met een goede achternaam te komen. Meer zit er voor hun niet in. Slechts een paar vrouwen weten verder te komen en wanneer ze aan het roer staan dan hebben zij het constant veel zwaarder te verduren dan een man. Waar mannen in diezelfde rol worden gezien als daadkrachtige leiders worden vrouwelijke beslissers gezien als onredelijke kenau. Hun beslissingen komen nog altijd onder een veel sterker vergrootglas te liggen en hun woorden worden nog altijd door zowel mannen als vrouwen op een veel gevoeliger weegschaal gelegd. De meest smerige roddels, vaak ook nog eens van seksuele aard, worden over hen verspreid. En in het geval dat die roddels gewoon waar blijken te zijn – want God behoede ons als een vrouw gewoon volledig eigenaar wil zijn van hoe zij aan haar trekken komt – worden voor het leven getekend en wordt hen de waardigheid met zichtbaar genoegen ontnomen. Waar een man in diezelfde omstandigheid wordt gezien als hoogstens een sinberguensa en gewoon verder kan gaan met zijn leven wordt een vrouw anno 2021 nog altijd bijna automatisch voor hoer, toxica en homewrecker uitgemaakt. Een man heeft stress en kan wel een verzetje gebruiken. Een vrouw is hysterisch, labiel, onredelijk. Het ergste is dat vaak haar eigen zusters haar die kaart toespelen. Deze mindset hangt als een giftige walm overal. Het conditioneert en dwingt mensen in een keurslijf dat mensen beperkt in hun keuzes, hun expressie en de kwaliteit van hun leven. Of je nou niet met je verder doodnormale rok aan het pand van de Belastingdienst mag betreden, of onaardig of zelfs respectloos wordt behandeld door een beveiliger in een ander overheidsgebouw omdat je juist niet opzichtig sexy gekleed bent en niet op je mondje bent gevallen, het gaat erom dat je als vrouw zelfs in de meest banale settings gewoonweg niet jezelf kan zijn. Zelfs als je er langer bij stilstaat als vent, kan je geen echte voorstelling maken van hoe dat moet voelen, dag in dag uit.

Het beetje emancipatie dat in het lokale bewustzijn is gesijpeld in de afgelopen veertig jaar heeft er weliswaar voor gezorgd dat meisjes op school dezelfde kansen krijgen en vrouwen op goedbetaalde managementposities en uiteindelijk ook in de politieke top kunnen komen, maar het heeft niets gedaan tegen de nog altijd diep-patriarchale cultuur op het eiland. De premier is de premier, maar nog zoveel mensen hier gaan er haast blind vanuit dat haar vader en zelfs vorige partijleider eigenlijk de lakens uitdelen op de achtergrond. De hang naar oudere mannen als toonbeeld van sterke leiders is kennelijk nog zo sterk dat zij nog altijd worden uitgestald om een imago van stabiliteit naar voren te brengen. De emancipatie heeft ook niets gedaan aan de enorme druk waar vrouwen sinds mensenheugenis van kinds af aan mee te maken krijgen. Nog altijd is het zo dat een meisje vooral meisjesachtig, lief, mooi en waar het maar net kan zelfs sexy moet zijn om vooruit te kunnen komen. Intelligentie is leuk meegenomen, maar wordt pas primair en kent zelfs enorme extra druk van buitenaf als zij, om wat voor reden dan ook, buiten de norm valt. Haar doorzettingsvermogen moet telkens eerst worden gespendeerd in het navigeren van een wereld waar er constant naar haar wordt geloerd. Wat overblijft kan naar het proberen waar te maken van ambities. Zijn die ambities echter in de sfeer van huisje-boompje-beestje, dan staat de weg echter plotseling meer dan open. Heeft ze geen man en geen kinderen rond haar dertigste, dan is er wat mis.

Ik schrijf dit allemaal op terwijl ik me eigenlijk totaal geen voorstelling kan maken van hoe het werkelijk is. Ik laat het mij vertellen en ik zie af en toe dingen voorbijkomen. Het feit is dat wij hier op Aruba, ondanks dat we een stuk verder zijn dan andere landen, nog altijd hele grote stappen moeten maken om mannen en vrouwen op echt gelijkwaardige voet te krijgen. Dat doe je door niet tevreden te zijn met het feit dat onze premier en onze korpschef vrouwen zijn, hoezeer dat ook blijk geeft dat dingen anders zijn dan in, zeg maar, 1949 toen vrouwen op Aruba stemrecht kregen. Dat doe je door goed na te denken over hoe je je zonen en dochters opvoedt, wat je accepteert van andermans gedrag en hoe zij praten over vrouwen en met hun omgaan. Dat doe je door te erkennen dat er vrouwen zijn die juist ook door die omstandigheden beter voorbereid zijn op de wereld dan de meeste mannen. Wees eerlijk, dat is gewoon zo. Ik prijs me gelukkig dat ik een aantal hele sterke vrouwen in mijn omgeving heb, thuis, op werk, in mijn vriendenkring en in mijn familie. En als man wil ik ook dit jaar bewust stemmen op een vrouw en dat ook als mijn enige stemadvies voor 24 september meegeven. Ik weet nog niet op wie ik ga stemmen, maar het wordt in ieder geval weer een vrouw.