Mathilda

Stel, het komt bij je op om een WaveRunner te stelen. Gewoon, als impuls. Je hebt daar zin in en klaar. Verder is er geen plan en je ziet wel waar je terechtkomt. Ik heb geen flauw idee wie die Jason Mathilda is, maar aan de videobeelden viel wel duidelijk te zien dat hij weet hoe je zo’n apparaat kunt bedienen. Sterker nog, qua voorkomen voldoet hij 100 procent aan het beeld dat we allemaal wel hebben van de lokale beach bum; boardshorts, vaal T-shirt, een rugtas en de huid en het haar dat je krijgt wanneer je je elke dag laat geselen door zon, zee, wind en wellicht wat drank, ongezond eten en wie weet zelfs wat drugs.

Stiekem ben ik altijd wel een beetje jaloers geweest op deze gasten. Zat ik aan de waterkant met mijn dikke kantoorreet en veel te dure hengels mijn burgerstress weg proberen te vissen, of lag ik in het water met mijn veel te dure zwemspullen om bovengenoemde kantoorreet (en pens) weg proberen te werken, dan scheurde zo’n jonge piraat op een WaveRunner vol gas langs op weg naar God weet waar. Waar hij naartoe ging en waarom maakte niet uit. Hij scheurde maar door, met zijn tas op losjes op zijn blote rug en met veel kabaal, een grote hanenkam van sproeiend water en tientallen bloedirritante rotgolfjes in zijn lange kielzog. Op weg naar de andere kant van de baai of de horizon tegemoet, wat maakte het uit. Niets of niemand die hem in de weg stond, geen snelheidslimiet, geen kustwacht in de buurt, niet eens een fysieke weg met verkeersregels, bermen of zelfs maar een rijrichting. De hele zee was zijn domein en het enige waar hij op moest letten waren andere vaartuigen, touwen waar ze eventueel aan gebonden waren, boeien, zwemmers, de inhoud van zijn benzinetank en of de kustwacht plotseling op het toneel zou verschijnen. Maar verder was hij helemaal vrij. Sommigen kopen een Harley-Davidson en een leren jack en rijden in het weekend met een groep op en neer van Westpunt naar Punta Basora om een gevoel van vrijheid on the road op te wekken op deze kleine rots. Maar beach bums hebben het wat dat betreft echt slim bekeken als je het mij vraagt. Voor hen kan dat gevoel al op een hete dinsdagmiddag op zee komen. En dan ook nog eens op andermans eigendom.

Want wat doen deze jongens eigenlijk? Waar doen ze het voor? Je ziet tientallen WaveRunners liggen in het water maar hoeveel worden er daadwerkelijk aan toeristen verhuurd. En wat doen deze jongens wanneer er geen klanten zijn? Wat nemen ze mee in hun rugtassen die ze wellicht ooit in een inmiddels ver en vergeten verleden mee naar school droegen? Je kan erover speculeren en je ergste vermoedens zullen wellicht ook wel een beetje kunnen kloppen. Deze jongens zijn immers de ware conciërges voor wiet, coke, extacy en andere verboden geneugten aan het strand. En mochten ze koeriers zijn dan zijn ze ongetwijfeld de beste en wat mij betreft ook de duurste, want sneller dan alle postbodes en maaltijdbezorgers bij elkaar.

Maar blijkbaar is het niet allemaal vrijbuiterij en geluk aan het mooiste strand van de wereld. Soms gaat het ook mis. Soms is er een schreeuw om hulp. Jason Mathilda pakte een WaveRunner en ging erop uit. Crossend door het water met zo’n beetje het hele KPA achter hem aan. “Jullie pakken me maar wanneer mijn benzine op is geraakt.” En zo geschiedde bij Zeewijk, maar niet voordat hij ongetwijfeld heel veel plezier wist te maken voor de livecamera’s van MasNoticia en politieagenten nat heeft gesproeid. Daar zijn die WaveRunners immers ook voor gemaakt (oké, niet per se voor het natsproeien van dienders).

Het leek wel een film en ik hoop dat het een happy end voor hem heeft. Want als een corrupte politicus met aftrek van gezeten tijd en goed gedrag uiteindelijk niet langer dan 21 maanden zal hoeven te zitten voor misdaden tegen de hele bevolking, dan mag deze jongen, die duidelijk professionele hulp nodig heeft, voor de diefstal van een pleziervaartuig waarvan er om dubieuze redenen toch al teveel zijn wel een kortere straf opgelegd krijgen.