Net als in de film

Vandaag start de behandeling van het hoger beroep van de zaak Ibis. Een aantal verdachten hebben hun vonnis geaccepteerd, maar Paul Croes wil verlaging van zijn straf. Zijn advocaat sloot in een eerdere verklaring zelfs vrijspraak niet uit. Dat is hun goed recht, godzijdank. En Paul Croes kan zeker aandragen dat hij bijna drie volle maanden lang in zijn eentje moest zitten, verstoken van alle contact met de buitenwereld of zelfs iets te lezen. Zeker als je kijkt naar hoe collega Benny Sevinger eenzelfde behandeling werd bespaard toen hij in voorarrest zat, kan je beargumenteren dat dit buiten proportie was. Maar of dat genoeg is om het volledige vonnis van vier jaar cel en nog wat jaren geen passief kiesrecht terug te draaien? Dacht het niet, sorry.

Tijdens de behandeling van de zaak werd namelijk onweerlegbaar bewezen dat Paul Croes zich als een soort van maffia-capo met steekpenningen liet fêteren door lokale zakenlieden. Flinke bedragen, soms verpakt in mooi cellofaan met een lekkere fles whiskey. Pistolen Paultje, altijd in voor een feestje zo leek het wel. Kratten bier en cash voor permisos. Net als in de film. Maar net als in de film liep hij gewoon keihard tegen de lamp en bleek hij niet Michael maar Fredo Corleone te zijn. Net iets te opzichtig op facebook gepronkt met al die riante familievakanties en uitgebreide verjaardagsfeestjes voor de kids en net iets teveel mensen die blijkbaar wisten dat hij plooibaar en niet koosjer was en dat je bij hem moest zijn om je zaakjes te fixen. Tien, twintig jaar daarvoor had een lokale politicus er nog mee weg kunnen komen. Voorgangers werden betrapt en veroordeeld en kwamen daarna ook terug in het publieke leven en zelfs in de politiek, maar Paul werd ondanks zijn stand en achternaam als enige (toen) de vernedering ondergaan van een strafrechtelijk proces en een paar maanden KIA. Ik vermoed dat dit vooral hem en de zijnen heeft gestoken tot op het punt dat zij nu voor hoger beroep gaan. Want de schuldvraag was en is een gepasseerd station, toch? Er zijn tapes, mensen hebben verklaard. Paul Croes vroeg aan zijn chauffeur of het niet mogelijk was om een winkeleigenaar 500 dollar afhandig te maken. Zelfs zijn eigen partij heeft hem keihard laten vallen. Ik kan me echt niet voorstellen dat er plots, net als in de film, iets boven tafel komt dat al het keiharde bewijs in een keer ontkracht en er voor de verdachten een emotionele happy end is met aanzwellende muziek voor de end credits.

Maar goed, het hoger beroep gaat voor en wie weet volgt ook cassatie over een jaar of wat zodat er nog wat meer tijd kan worden gekocht buiten de cel. Ik hoop van harte dat Paul iets terugkrijgt voor die 84 dagen in beperking. Zoiets gun je niemand. Maar ik hoop ook dat hij het ook daarbij laat en zijn verantwoordelijkheid neemt voor wat er is gebeurd, wat hij en de mensen om hem heen hebben gedaan en de perverse cultuur van corruptie waar zij voor stonden. Dit hoeft echt niet het einde te zijn voor Paul Croes. Het voorbeeld dat hij hier kan geven - ook aan andere vogels die straks voor de groene tafel zullen neerstrijken - is dat je wel degelijk eerherstel kan krijgen wanneer je fouten erkent, op je blaren zit, schoon schip maakt en vanuit daar en met de kennis van dan een nieuw begin maakt. En laat me heel duidelijk zijn hier: iedereen verdient een tweede kans. Dat is de film die we willen zien.