Paradijsvogel

Als er één boodschap duidelijk is aan het eerste bezoek van de nieuwe staatssecretaris van Koninkrijksrelaties Alexandra Van Huffelen dan is het dat Nederland de duimschroeven nu harder gaat aandraaien en dat het haar in ieder geval weinig kan schelen - misschien zelfs minder dan haar voorganger - wat de lokale politiek op de eilanden daarvan vindt.

Als een paradijsvogel landde Van Huffelen op de eilanden. Iedereen had het over haar wel erg kleurrijke outfits. Maar heel veel mensen hadden het ook over haar bezoek aan Parkietenbos en haar gesprek met buurtactiviste Anouk Balentina, die daags voordat Van Huffelen arriveerde een open brief publiceerde om de staatssecretaris ervoor te waarschuwen niet te vallen voor de praatjes van de regering en het last-minute opknappen van de omgeving. Balentina zei niet te hebben verwacht dat zij de staatssecretaris zou spreken, maar mijn vermoeden is dat al langer is gewerkt naar een fysieke ontmoeting met protesterende buurtbewoners. Toeval komt nu eenmaal nauwelijks voor bij dit soort aangelegenheden en Van Huffelen bezocht ook Casa Cuna en Ateliers ’89, plekken die juist in de afgelopen periode onder aan de stapel van prioriteiten hebben gelegen terwijl de regering al haar energie stopte in het tevreden houden van hun electoraat van ambtenaars en contractanten.

Van Huffelen, die bij haar aanstelling in het nieuwe kabinet Rutte aangaf geen dossierkennis te hebben over het Caribische deel van het Koninkrijk, was buiten alle verwachtingen om gekomen met een heldere boodschap. Na jaren van alleen maar letten op de bottom line door haar voorganger Raymond Knops, is het tijd voor een frisse wind en een nieuwe onbevangen blik. Ja, het nakomen van de financiële afspraken blijft belangrijk, maar nu zijn daar extra prioriteiten bijgekomen. Mensenrechten en beter onderwijs moeten nu ook onder de loep worden genomen en er kan worden gepraat over een oplossing voor de dump. Dat soort engagement zagen we niet bij oud-militair Knops, die zelfs in de onzekerste dagen van de pandemie een haast sanitaire afstand hield van wat hier echt speelt. Zeg maar gerust, het boeide hem allemaal niet.

Van Huffelen lijkt daar anders in te zitten en ik vermoed dat dit toch niet lekker is gevallen binnen Cocolishi. Het is al erg genoeg dat er zoveel voorwaarden worden gesteld aan de financiële steun op gebied van deugdelijk bestuur, maar nu gaat Nederland zich ook nog bemoeien met de sociale kwesties op het eiland? De woorden tussen Van Huffelen en premier Wever-Croes waren vriendelijk doch soms ook confronterend, maar de lichaamstaal was aan beide kanten best ijzig, dat kon je zelfs vanuit hier aan de andere kant van de oceaan zien. En gezien de paar domme vragen die door bepaalde leden van de lokale journaille werden gesteld kan ik me voorstellen dat Van Huffelen zich misschien ook hard zou kunnen maken voor persvrijheid en een betere pers. Wellicht dat iemand haar kan inlichten over de eerder geopperde plannen voor een mediawet.

Maar goed, met een nosy nieuwe staatssecretaris en een CAft dat opnieuw aandringt op het korten op personeel lijkt het allesbehalve relaxed daar in Playa. Gisteren werd aangekondigd dat de nieuwe begroting klaar was. Dit gebeurde met weinig tam tam en met een soort van halve slag om de arm want, zo stelde Financiën-minister Xiomara Maduro, er moet nog met Nederland worden onderhandeld over onder meer het korten op de lonen. Wie weet staat Van Huffelen daar nog wel open voor, al betwijfel ik dat nu ze weet waar dit kabinet haar energie juist niet in steekt. Gelukkig kan minister Maduro aanstaande zaterdag haar zorgen lekker weghossen tijdens de Parada Nacional di Luz. Wat maakt het uit of de groepen en bands nog niet zijn uitbetaald? We noemen deze Netflix-serie ‘Inventing Xiomara’.