We lopen achter de feiten aan

Veel mondkapjes op straat, eindelijk. Zelfs ‘influencers’ die nog steeds bij hoog en laag zweren dat dit een griepje is, moeten eraan geloven. Het is rijkelijk te laat, maar beter laat dan nooit. De teller van actieve gevallen gaat snel tegen de 1000 aan tikken en nu zijn de vaders, moeders, opa's, oma's en anderen in de directe omgeving van de Gusto-kluster aan de beurt. DVG verwacht de komende week meer mensen in het ziekenhuis en de IC en het ziet er nu echt naar uit dat meer mensen zullen komen te overlijden. De echte klap komt dus nu. De eerste paar maanden waren slechts een generale repetitie, een golf was het niet eens te noemen. Nu komt de echte golf. Zo een grote scheve die plots verschijnt uit de verkeerde hoek en zomaar je boot onderuithaalt, midden op zee.

Het nachtmerriescenario is werkelijkheid geworden, maar zelf lijken we nog steeds te leven in een totaal andere droom. Eentje waarin we de teugels laten vieren ondanks dat het nu echt menens is. Eentje waarin social media de agenda bepaalt en we het ons blijkbaar kunnen permitteren om een buitenlander die een fout begaat totaal af te branden – en onszelf daarmee voor schut te zetten bovendien – in plaats van dat we onszelf, elkaar en onze gezagsdragers op ons gedrag en houding aanspreken. Maar dat is te moeilijk blijkbaar. Zelfs nu de dood op de loer ligt willen we elkaar aardig blijven vinden en onszelf van alle blaam zuiveren. Handen wassen was altijd al in de mode.

Ooit gaan ze een Netflix-serie maken over hoe Aruba door opportunisme en angsthazerij onderuit ging in deze crisis en het gaat nog bizarder en grimmiger worden dan ‘Tiger King’ of die docu over Fyre Festival. We wonen in een land waar epidemiologen rondlopen, maar om onduidelijke redenen niet op de plek waar ze zouden moeten zijn aan de bak kunnen of monddood worden gemaakt. Het is een gotspe dat Maribelle Tromp in haar eigen tijd via sociale media een duidelijker verhaal vertelt dan degenen die het eigenlijk zouden moeten doen. Haar boodschap is helder: we lopen achter de feiten aan en een tweede lockdown moet als serieuze optie op tafel blijven liggen. De tekenen zijn daar. DVG is overrompeld, evenals de privéklinieken die nu bovendien de Zwarte Piet krijgen toegespeeld. Maar dezelfde mensen die volkomen onterecht riepen dat we ‘Covid-free’ waren roepen nu dat een terugkeer naar strengere maatregelen het allerlaatste is wat we zouden willen. Nu het echt menens is gaan de scholen ook gewoon open. Dat het alsnog met twee weken is verschoven is een schrale troost.

Ik weet ook wel dat ik nu al mijn angst en frustratie van me aan het afschrijven ben, en dat is ook niet goed. Maar we lijken nu echt een beetje de kant van Amerika op te gaan. En dat terwijl er eigenlijk steeds minder te halen valt, want de toeristen zijn al aan het afzeggen. Ik zeg niet dat we nooit open hadden gemoeten. Maar we hadden veel beter gebruik moeten maken van de tijd die we hadden en niet achterover mogen zitten. Corona is nooit weggeweest, en de prijs voor onze achteloosheid gaan we nu met extra rente betalen.

Hou je taai, blijf veilig en heb lief (de rest is ruis). Er valt nog zeker genoeg te genieten. Mensen krijgen nog steeds baby’s, zijn nog steeds jarig, of verliefd. De natuur is er nog steeds om ontdekt te worden, ondanks de loeihete zon. En ook dit gaat ooit voorbij. Maar laat het niet voorbijgaan zonder dat we de harde lessen ervan hebben geleerd.