Zigeuners

Op een eiland kan je niet schuilen. Nadat er invallen waren gedaan in hun woningen konden Benny Sevinger en Leoncita Arends niet eens op adem komen. Elke seconde telt in dit constante spel om perceptie en er moest direct worden geantwoord, gesust en een tegenaanval worden ingezet. In ieder ander land zou ieder persoon de gordijnen hebben gesloten, een ticket hebben geboekt voor een weekend weg en de rust hebben genomen om zich op een mogelijk antwoord te bezinnen. Maar hier gaat dat niet. Hier zitten we te dicht op elkaar om ons dat te permitteren en zelfs de kleinste suggestie van schrik is een teken van zwakte. Hier telt iedere seconde. Je moet meteen reageren anders gaat men denken dat je weet dat je gepakt bent. En dus stond Sevinger nog zichtbaar stijf van de adrenaline toen hij alles ontkende voor de microfoon van een bezorgd ogende Patrick Paskel. Arends daarentegen zette alles op alles om kalmte en dedain uit te stralen, compleet met een pretentieus klinkend Nederlands woordje her en der. Maar bij haar spatte de ingehouden woede ook zowat van het scherm. Het is ook niet niks wanneer een hele ploeg mensen met badges en wapens je huis binnendringen, alles doorzoeken en je terloops laten weten dat je wordt verdacht van iets ernstigs waarvoor je enige tijd de bak in kunt draaien. Maar Benny en Leoncita deden wat ze moesten doen. Misschien waren ze hier allebei al heel lang mentaal op voorbereid. Benny zei het: “Deze dag zag ik allang aankomen.” Dat zou ook een hel moeten zijn; elk avond naar bed gaan en je afvragen: “Is morgen de dag?”

Gisteren voelde ik meerdere malen een sensatie van déjà vu. Een gevoelsverband met de zaak Ibis is natuurlijk ook snel gelegd. Toen al gonsde het dat Paul Croes eigenlijk bijvangst was en dat Justitie meer geïnteresseerd was in de andere ministers. Benny Sevinger en Otmar Oduber waren de namen die het hardst klonken. Maar de tijd doet wat het altijd doet. Dagen kwamen en gingen. Paul Croes kreeg zijn day in court en werd veroordeeld en daarna had niemand meer wat verwacht. Otmar Oduber is nu bezig met zijn afscheidstournee en was gisteren ouderwets scherp tijdens het Serlimar-debat, zijn laatste kunststuk in de actieve politiek. Telkens weer bleef hij verwijzen naar de ‘zware dag’ die Sevinger achter de rug had en de vele beschuldigingen die hij door de jaren heen ook zelf te verduren kreeg. “Constant werd geroepen: Ze gaan Otmar opsluiten! Ze gaan Otmar opsluiten! God draagt een pyjama, maar hij slaapt niet.” Sevinger die – je moet het hem nageven – bij het debat was komen opdagen deed, ondanks al het rumoer, alsof zijn neus bloedde en hield zijn betoog over het onderwerp van het debat.

Wie zich ook lang stil hield: AVP-leider Mike Eman. Geen ingelaste persconferentie deze keer om een Nationale Ramp af te kondigen. Geen oproep naar de achterban om naar Cas di Partido te komen voor een zoveelste urgente bijeenkomst. Alleen maar doodse stilte. Tot vandaag pas. En dan was het ook niet meer dan dat het hier zou gaan om politieke vervolging en dat de AVP nu ook over zal gaan tot het doen van aangiftes bij het OM tegen politieke tegenstanders. Oog om oog bij datzelfde OM dat volgens hem aan politieke willekeur doet. Interessant detail is dat na de arrestatie van Paul Croes, Mike Eman zelf aangaf dat hij Croes én Benny Sevinger op het matje had geroepen naar aanleiding van geruchten rond hun persoon. Nu wordt Sevinger verdacht van nagenoeg dezelfde misdrijven als Croes.  

Als het OM zijn vermoedens kan waarmaken en deze groep mensen voor de rechter zal moeten verschijnen, dan wordt duidelijk hoe amoreel het leven in de politiek moet zijn. Je moet ervoor gemaakt zijn; onwaarheden volhouden, afleiden, complottheorieën opvoeren, de vermoorde onschuld spelen, zand in de ogen van mensen strooien en je vrienden ook al is het voor even keihard laten vallen om de smet te vermijden. Slapen met een oog open. Leven als een koning maar je voelen als een kermisklant, een zigeuner, een zenuwachtige amateurdivisie-gangster met nepgoud om zijn nek en in zijn koffer. Dat is de prijs die je betaalt voor macht en miljoenen op je offshore rekening. Het grote verschil is echter dat je hier niet zomaar je caravan kan inpakken en door kan gaan naar het volgende dorp met goedgelovige sukkels. Het risico van blijven en niet kunnen schuilen is de prijs die je betaalt. En wat je betaalt is de hoofdprijs.